“Εγώ πότε θα γίνω μάνα;” Αυτή η ερώτηση βασανίζει τις γυναίκες εδώ και πολλά χρόνια. Γυναίκες μικρές ή μεγάλες, παντρεμένες ή ελεύθερες, που προσπαθούν ή όχι να κάνουν παιδιά, όλες προσπαθούν να δώσουν μια απάντηση σε ένα ερώτημα που η ίδια η κοινωνία πρώτη τους έθεσε.
Όταν μια γυναίκα θεωρείται αρκετά μεγάλη για ελεύθερη και την παροτρύνουν να βρεί ένα παλικάρι για να κάνετε οικογένεια, όταν έχει σχέση ή παντρεύεσαι και ακούει το “πότε με το καλό το μωράκι;”, όταν η ελληνίδα μάνα από πολύ μικρή της έλεγε “όταν γίνεις μάνα θα καταλάβεις”, τότε ναι, πρέπει να καταλάβει ότι όλοι, αργά ή γρήγορα περιμένουν τη μητρότητα από εκείνη.Όμως πόσο έτοιμη είναι κάθε γυναίκα για το μεγάλο βήμα;
Δεν θέλουμε να προχωρήσουμε σε κατηγοριοποίση των γυναικών, όμως να μιλήσουμε λιγάκι για όλες τις σκέψεις και τις ανησυχίες που μπορεί να έχει μια μητέρα σκεπτόμενη τη μητρότητα. Να κάνουμε έναν διάλογο και να δείξουμε κατανόηση σε κάθε στάση.
Πότε είναι η κατάλληλη στιγμή;
Όλες το έχουμε σκεφτεί σε κάποια φάση της ενήλικης ζωής μας. Υπάρχει άραγε αυτή η στιγμή ή μήπως όχι; Μπορεί να είναι στα χέρια μας και να μην τη βλέπουμε, ή να μην είμαστε σίγουρες για το σύντροφο μας σ’ εκείνη την περίοδο. Μπορεί να μην είμαστε σίγουρες και για τον εαυτό μας. Ή τις προτεραιότητες μας. Ή να είμαστε σίγουρες για τα πάντα , απλά να μην έχει ξυπνήσει ακόμα αυτό το περιβόητο μητρικό ένστικτο. Τότε χρειαζόμαστε λίγο χρόνο.
Υπάρχει βέβαια και το αίσθημα αβεβαιότητας που στην εποχή μας είναι πολύ ισχυρό. Είμαστε σίγουρες πως μπορούμε να ανταπεξέλθουμε σε αυτό το ρόλο;Τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά αλλά και οικονομικά η μητρότητα είναι ένας δεσμός αλλά και μία δέσμευση ζωής. Έχουμε στην ευθύνη μας έναν άνθρωπο και πρέπει ό,τι και να γίνει να είμαστε εκεί για αυτόν. Πολλές φορές αυτό το άγχος μας καταπνίγει, όμως πραγματικά πότε δεν μπορούμε να ελέγξουμε απόλυτα όλα τα γεγονότα στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα, μπορούμε όμως να προετοιμαστούμε για αρκετά, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τα όριά μας, τα θέλω για τους στόχους μας. Και να προσπαθήσουμε για αυτά.
Άλλες φορές φοβόμαστε τις αλλαγές μιας εγκυμοσύνης. Οι λόγοι; Άπειροι! Μπορεί να πρόκειται για κάποιο πρόβλημα υγείας που φοβόμαστε μήπως υποτροπιάσει, μπορεί να φοβόμαστε τις αλλαγές στο σώμα μας και πώς θα επανέλθει μετά, ή τις αλλαγές στη σχέση με το σύντροφο μας . Δύσκολο να τολμήσουμε ένα τόσο μεγάλο βήμα. Σίγουρα, όμως οι φόβοι πάντα θα υπάρχουν για οποιοδήποτε βήμα στη ζωή μας. Το θέμα είναι τι εξουσία τους δίνουμε εμείς πάνω τους.
Και αν το μητρικό ένστικτο έχει ξυπνήσει και δεν υπάρχουν ούτε αβεβαιότητες ούτε φόβοι, απλά δεν έρχεται ακόμα ένα παιδί στη ζωή μας, εκεί τι κάνουμε;Είμαστε έτοιμες, το θέλουμε, το ονειρευόμασταν χρόνια. Έχουμε ήδη κάνει το μισό βήμα και κάθε μέρα περιμένουμε να ολοκληρωθεί. Ίσως αυτό είναι το πολυτιμότερο μάθημα που μπορεί να μας διδάξει η μητρότητα.
Την υπομονή, την πίστη, το σεβασμό στα όνειρα και τις επιθυμίες κάθε γυναίκας. Την αλληλεγγύη πρέπει να έχουμε μεταξύ μας και όχι τη συνεχόμενη κριτική. Κάθε γυναίκα έχει δικαίωμα στο σώμα της και στη ζωή της, στο θα δούμε και στο ναι, στο όχι αλλά και στο όνειρο.
Τα ατέρμονα ερωτήματα που αναζητάνε συνεχώς την κατάλληλη στιγμή δεν πρέπει να τα ακούμε. Αυτή θα έρθει μόνη της και μπορεί να είναι αυτό που περιμένουμε ή κάτι τελείως διαφορετικό. Όμως σχεδόν ποτέ δε γίνεται κατα παραγγελίαν.
Add Comment